Η γειτονιά μου...

"Ξεχάσαμε, σχεδόν τελείως, τι σημαίνει το να χτίσεις μια πόλη με ψυχή, μια πό­λη στέρεα, με την ανθρώπινη συναισθη­ματική στερεότητα πού βγαίνει από την καρδιά  μας και πού την κάνει να είναι ο φίλος μας, ένας τόπος για να γεννη­θούμε, ένας τόπος για να πεθάνουμε",έγραψε κάπου, που δεν θυμάμαι πια, ο Christopher Alexander.

Συλλογίζομαι πόσο δίκιο έχει.... 

όχι μόνο ξεχάσαμε τι σημαίνει να χτίσεις μια πόλη αλλά καταστρέφουμε και ότι ανθρώπινο έχει απομείνει στις πόλεις μας λες και δεν κατοικούμε εμείς σ' αυτές...

Η γειτονιά μου... λίγο πολύ μια τυπική γειτονιά ελληνικής πόλης. 

Μεγάλα κτήρια, 

στενοί δρόμοι, 

ελάχιστο πράσινο, 

δεκάδες αυτοκίνητα, σταθμευμένα ή κινούμενα ανακατεμένα με πεζούς,  

μπερδεμένες χρήσεις  και λειτουργίες, 

σκουπίδια... 

Η εικόνα γνωστή. 

Τόσο που έγινε κανόνας. 

Οι τελευταίοι κήποι χάνονται για να γίνουν πολυκατοικίες, τα τελευταία δένδρα κόβονται για να γίνουν θέσεις στάθμευσης. 

Ο δημόσιος χώρος εγκαταλειμμένος. 

Οι αυλές των σχολείων ξερές και αφιλόξενες για μαθητές και περιοίκους.

 

Και μέσα σ΄όλα αυτά εμείς θεατές, προσπαθούμε να στριμώξουμε τις ζωές μας και τα όνειρά μας... Όμως τίποτα δεν πρόκειται να βελτιωθεί αν εξακολουθούμε να μένουμε θεατές. Πρέπει να  διεκδικήσουμε την ζωή μας με σεβασμό για την ζωή των γειτόνων μας!

Έτσι με πολύ χαρά είδα μια πρόσκληση από επιτροπή κατοίκων της γειτονιάς για δημόσια συζήτηση με θέμα την αναβάθμιση του κεντρικού δρόμου - άξονα της περιοχής μας. 

Συμπτωματικά είχα σαν θέμα διπλωματικής εργασίας στο μεταπτυχιακό μου την ανάπλαση αυτής ακριβώς της περιοχής. Τα σχέδια και οι φωτογραφίες που δημοσιεύω είναι μέρος αυτού του μικρού μου πονήματος. Ποιος ξέρει ίσως θα μπορούσαμε να δούμε την γειτονιά μας κάπως έτσι:

Φωτογραφίες σχέδια: Dim

Δεν ξέρω γιατί πάντα μου άρεσε να φωτογραφίζω τα λουλούδια.
Ίσως γιατί θα ήθελα να κρατήσω ζωντανή την ομορφιά τους και φρεσκάδα τους.
Πάντα περιμένω την στιγμή που θα ανθίσουν για να τα ξαναφωτογραφίσω!
Μανία και αυτή!
Περιμένοντας λοιπόν και φέτος την άνοιξη είπα να αξιοποιήσω παλαιότερες "σοδειές" του μικρού μου κήπου.
Και τι κήπου!
Ένα μπαλκόνι με πλάτος 1,20 μέτρα γύρω γύρω από το διαμέρισμα!
Κάτι σαν φουστίτσα δηλαδή!
Ας είναι....
Εγώ το απολαμβάνω καθώς χρώματα και μυρωδιές μπαίνουν στο σπίτι, απαλύνοντας λίγο την άγρια εικόνα της πόλης μας...

Μνήμες...

1976

2009

Το Πάσχα του 1976 εγώ και δυό φίλοι, είχαμε την τύχη να βρεθούμε στην Άφησο, ένα μικρό χωριό του δυτικού Πηλίου. Δεν είχαμε ακούσει τίποτα για το χωρίο. Στο δρόμο κουβεντιάζαμε γι' αυτό αυτό και λέγαμε τι θα θέλαμε να βρούμε στον προορισμό μας. Οι επιθυμίες και των τριών μας βρήκαν κοινό τόπο σε ένα μικρο αμφιθεατρικό χωριό με λιμανάκι, ταβερνάκια στην παραλία και διαδρομές για πεζοπορία. Όταν το λεωφορείο πήρε την τελευταία στροφή και φάνηκε μπροστά μας το χωριό μείναμε με το στόμα ανοικτό καθώς οι δύο πρώτες μας επιθυμίες μόλις είχαν εκπληρωθεί! Στην συνέχεια διαπιστώσαμε οτι εκεί είχαμε βρει ότι επιθυμούσαμε, και αυτό εντελώς τυχαία! Ξαναπήγαμε τον επόμενο χρόνο, με μεγάλη παρέα αυτή τη φορά για να τους δείξουμε την "ανακάλυψη" μας! Μας άρεσε ξανά!

Από τότε περάσαν πολλά χρόνια. Η παρέα διαλύθηκε! Δεν ξαναπήγα, για πολύ καιρό! Το χωριό όμως ήταν εκεί...

Ευτυχίσαμε κάποτε, σαν οικογένεια πια, να αποκτήσουμε ένα σπιτάκι εκεί κοντά. Η Άφησος έγινε ο καθημερινός μας προορισμός για κάποιες περιόδους του χρόνου. Μια φωτογραφία που τράβηξα το 2009 μου θύμισε την παλιά μας "ανακάλυψη". Σκαλίζοντας στις παλιές φωτογραφίες βρήκα την φωτογραφία του ίδιου μέρους το 1976. Τριάντα τρία χρόνια πριν!   

Κοιτώντας τις δύο φωτογραφίες συνειδητοποίησα πόσο είχε αλλάξει το χωριό. Όλη η πλαγιά της Αφήσου έχει κτισθεί. "Νεοπαραδοσιακά(!) πηλιορείτικα αρχοντικά" προβάλλουν χυδαία και προκλητικά μέσα από τα παλιά σπίτια του οικισμού. Μορφές που ούτε στον ύπνο τους είχαν δει οι παλιοί κάτοικοι της Αφήσου γεμίζουν σήμερα την εικόνα της. Και όλα αυτά βέβαια είναι προϊόντα ειδικού διατάγματος όρων δόμησης για προστατευόμενους οικισμούς (αυτό για τα χωρία του Πηλίου), το οποίο δεν δίνει σημασία στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε οικισμού αλλά ομογενοποιεί και θέτει κοινούς όρους δόμησης για όλους, από τον Άγιο Ιωάννη που ήταν μικρός ψαράδικος οικισμός μέχρι τις Μηλιές με τον έντονα αστικό χαρακτήρα. Κοιτάζοντας  λοιπόν τις φωτογραφίες και εντοπίζοντας σαν τα μόνα κοινά σημεία τους τα τρία κυπαρίσσια της εκκλησίας κάτω αριστερά, και το σχολείο επάνω στην ίδια μεριά, καθώς και την κορυφογραμμή στα δεξιά να έχει σχεδόν χαθεί, αναρωτιέμαι τι ακριβώς έχει προστατέψει αυτό το ΠΔ των όρων δόμησης;...

1999

Φωτογραφίες: Dim 1976, 2009, 1999