Η γειτονιά μου...

"Ξεχάσαμε, σχεδόν τελείως, τι σημαίνει το να χτίσεις μια πόλη με ψυχή, μια πό­λη στέρεα, με την ανθρώπινη συναισθη­ματική στερεότητα πού βγαίνει από την καρδιά  μας και πού την κάνει να είναι ο φίλος μας, ένας τόπος για να γεννη­θούμε, ένας τόπος για να πεθάνουμε",έγραψε κάπου, που δεν θυμάμαι πια, ο Christopher Alexander.

Συλλογίζομαι πόσο δίκιο έχει.... 

όχι μόνο ξεχάσαμε τι σημαίνει να χτίσεις μια πόλη αλλά καταστρέφουμε και ότι ανθρώπινο έχει απομείνει στις πόλεις μας λες και δεν κατοικούμε εμείς σ' αυτές...

Η γειτονιά μου... λίγο πολύ μια τυπική γειτονιά ελληνικής πόλης. 

Μεγάλα κτήρια, 

στενοί δρόμοι, 

ελάχιστο πράσινο, 

δεκάδες αυτοκίνητα, σταθμευμένα ή κινούμενα ανακατεμένα με πεζούς,  

μπερδεμένες χρήσεις  και λειτουργίες, 

σκουπίδια... 

Η εικόνα γνωστή. 

Τόσο που έγινε κανόνας. 

Οι τελευταίοι κήποι χάνονται για να γίνουν πολυκατοικίες, τα τελευταία δένδρα κόβονται για να γίνουν θέσεις στάθμευσης. 

Ο δημόσιος χώρος εγκαταλειμμένος. 

Οι αυλές των σχολείων ξερές και αφιλόξενες για μαθητές και περιοίκους.

 

Και μέσα σ΄όλα αυτά εμείς θεατές, προσπαθούμε να στριμώξουμε τις ζωές μας και τα όνειρά μας... Όμως τίποτα δεν πρόκειται να βελτιωθεί αν εξακολουθούμε να μένουμε θεατές. Πρέπει να  διεκδικήσουμε την ζωή μας με σεβασμό για την ζωή των γειτόνων μας!

Έτσι με πολύ χαρά είδα μια πρόσκληση από επιτροπή κατοίκων της γειτονιάς για δημόσια συζήτηση με θέμα την αναβάθμιση του κεντρικού δρόμου - άξονα της περιοχής μας. 

Συμπτωματικά είχα σαν θέμα διπλωματικής εργασίας στο μεταπτυχιακό μου την ανάπλαση αυτής ακριβώς της περιοχής. Τα σχέδια και οι φωτογραφίες που δημοσιεύω είναι μέρος αυτού του μικρού μου πονήματος. Ποιος ξέρει ίσως θα μπορούσαμε να δούμε την γειτονιά μας κάπως έτσι:

Φωτογραφίες σχέδια: Dim